درختان باستان این شکلی بودند/ عکس

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، فسیل‌های درختی تازه کشف ‌شده از منطقه نیوبرانزویک کانادا، داستان درختان باستانی را بازنویسی می‌کنند و ویژگی‌هایی را آشکار می‌کنند که تاکنون فاش نشده بود.

براساس گزارش ایسنا، این فسیل‌ها که شامل ساختار تاج سه‌بعدی غیرمنتظره‌ای هستند، نگاهی بی‌نظیر به مورفولوژی درختان با قدمت ۳۵۰ میلیون سال ارائه می‌دهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این گونه درخت فسیل شده با نام علمی Sanfordiacaulis densifolia نام‌گذاری شده است.

رابرت گاستالدو از کالج کولبی در واترویل(Colby College in Waterville) می‌گوید: روشی که این درخت در اطراف تنه دوکی شکل خود در طول کوتاهی از تنه، با تعداد زیادی برگ‌های بسیار بلند تولید می‌کند، شگفت ‌انگیز است.

این یافته فسیلی بسیار مهم است، به ویژه با توجه به اینکه بیشتر درختان فقط به عنوان تنه و بدون هیچ نشانه‌ای از برگ‌ها یا اشکال کلی حفظ می‌شوند.

بر اساس بیانیه مطبوعاتی پژوهشگران این مطالعه، حفظ این فسیل به دلیل دفن شدن آن در یک شکاف در یک دریاچه باستانی ناشی از زلزله رخ داده است.

درخت کهنسال شبیه به درخت سرخس

این درخت باستانی تازه کشف شده شبیه به درخت سرخس یا نخل است که آن را به یک کشف شگفت‌انگیز تبدیل می‌کند، زیرا نخل‌ها خیلی دیرتر در اسناد و سوابق ثبت شده ظاهر شده‌اند.

با این حال، بر خلاف سرخس‌ها و درختان خرما که برگ‌های کمتری در بالای خود دارند، این درخت فسیل شده بیش از ۲۵۰ برگ در امتداد ساقه خود دارد.

گاستالدو می‌گوید: در مقابل، این درخت بیش از ۲۵۰ برگ را در اطراف تنه خود دارد که هر برگ تا ۱.۷۵ متر امتداد داشته است.

وی افزود: ما تخمین می‌زنیم که هر برگ حداقل یک متر دیگر قبل از نابودی رشد کرده است. این بدان معنی است که این درخت دارای یک سایبان متراکم از برگ بوده است که حداقل ۵.۵ متر در اطراف تنه آن که تنها ۱۶ سانتی‌متر قطر داشته کشیده شده بوده‌اند.

پژوهشگران بر این باورند که Sanfordiacaulis نشان دهنده اولین شواهد مستند از رشد درختان کوچک‌تر در زیر یک تاج جنگلی بلندتر است. علاوه بر این، شواهد قابل توجهی از زندگی گیاهی متنوع در دوره کربونیفر اولیه ارائه می‌دهد.

کَربُنیفِر(Carboniferous) یا زُغالین‌بَر یکی از دوره‌های زمین‌شناسی از دوران دیرینه‌زیستی است که از پایان دِوونین در ۳۵۸.۹ میلیون سال پیش تا آغاز پرمین در ۲۹۸.۹ میلیون سال پیش طول کشید.

گاستالدو می‌گوید: همه ما یک مفهوم ذهنی از شکل درخت، بسته به اینکه در کجای این سیاره زندگی می‌کنیم، داریم.

وی افزود: فسیلی که ما آن را گزارش می‌کنیم، منحصر به فرد و دارای شکل رشد عجیبی در تاریخ حیات روی زمین است. این یکی از آزمایش‌های تکاملی در دورانی است که گیاهان جنگلی تحت تنوع زیستی قرار گرفتند و به نظر می‌رسد که عمر کوتاهی دارد.

این یافته‌ها در مجله Current Biology منتشر شده است.

227227

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1869230

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: درخت عکس باستان شناسی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۶۸۱۳۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کشف جدید باستان‌شناسان: نگو حجر، بگو شجر!

در سال ۱۸۳۶، کریستین یورگنسن تامسن، یک عتیقه‌شناس دانمارکی، اولین شخصی شد که نظم را به ماقبل تاریخ آورد و نشان داد که انسان‌های اولیه اروپا سه مرحله از پیشرفت فناوری را پشت سر گذاشتند که در تولید ابزار منعکس شده است. گاه‌شماری اولیه، عصر حجر تا عصر برنز و عصر آهن، اکنون زیربنای باستان‌شناسی بیشتر دنیای قدیم است.

به گزارش خبرآنلاین، به گفته توماس تربرگر، باستان شناس و سرپرست تحقیقات در بخش میراث فرهنگی نیدرزاکسن در آلمان، تامسن به خوبی می‌توانست عصر چوب را جایگزین عصر حجر کند.

او گفت: «می‌توانیم فرض کنیم که ابزار‌های چوبی درست مشابه ابزار‌های سنگی، یعنی دو و نیم یا سه میلیون سال وجود داشته‌اند. اما از آنجایی که چوب رو به زوال می‌رود و به ندرت باقی می‌ماند، سوگیری حفظ نگاه ما به دوران باستان را مخدوش می‌کند. ابزار‌های سنگی اولیه به طور سنتی دوره پارینه سنگی پایین را مشخص می‌کنند که از حدود ۲.۷ میلیون سال پیش تا ۲۰۰ هزار سال پیش ادامه داشت. از هزاران سایت باستان شناسی که می‌توان به آن دوران نسبت داد، از کمتر از ۱۰ مورد چوب به دست آمده است.»

دکتر تربرگر سرپرست تیم تحقیقی بود که ماه گذشته در Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شد و اولین گزارش جامع در مورد اشیاء چوبی حفاری شده از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۸ در معدن زغال سنگ روباز در نزدیکی شونینگن در شمال آلمان بود. محموله غنی شامل دو دوجین نیزه کامل یا تکه تکه شده و چوب پرتاب دو نوک بود. قدمت این اشیاء به پایان یک دوره گرم بین یخبندان در ۳۰۰ هزار سال پیش می‌رسد، یعنی زمانی که نئاندرتال‌های اولیه جایگزین هومو هایدلبرگنسیس، پیشینیان بلافصل خود در اروپا شدند. پرتابه‌های کشف شده در سایت شونینگن، معروف به Spear Horizon، قدیمی‌ترین سلاح‌های شکاری حفظ شده در نظر گرفته می‌شوند.

در اواسط دهه ۱۹۹۰، کشف سه نیزه، به همراه ابزار‌های سنگی و بقایایی از ۱۰ اسب وحشی، ایده‌های رایج در مورد هوش، تعامل اجتماعی و مهارت‌های ابزارسازی اجداد انسان را تغییر داد. در آن زمان، اجماع علمی بر این بود که انسان‌ها لاشخور‌های ساده‌ای بودند که تا حدود ۴۰ هزار سال پیش بخور و نمیر زندگی می‌کردند.

دکتر تربرگر گفت: «معلوم شد که این انسان‌ها ابزار و سلاح‌هایی برای شکار بزرگ ساخته بودند. آن‌ها نه تنها برای شکار طعمه با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کردند، بلکه به اندازه کافی رفتار‌های آن‌ها پیچیده بوده‌است تا قصابی و بریان کردن را سازماندهی کنند.

مطالعه جدید که در سال ۲۰۲۱ آغاز شد، بیش از ۷۰۰ قطعه چوب را از Spear Horizon مورد بررسی قرار داد، که بسیاری از آن‌ها در دو دهه گذشته در وان‌های سرد آب مقطر ذخیره شده بودند تا جلوی پوسیدگی آن‌ها گرفته شود و محققان بتوانند، رسوبات غرقابی را شبیه سازی کنند. این کار به کمک میکروسکوپ سه بعدی و اسکنر‌های میکرو سی تی که نشانه‌های سایش یا بریدگی را برجسته می‌کردند، انجام گرفت و محققان توانستند ۱۸۷ قطعه چوب را شناسایی کنند که شواهدی از شکافتن، خراشیدن یا ساییدگی را نشان می‌داد.

دیرک لدر، باستان شناس در نیدرزاکسن و نویسنده اصلی مقاله، می‌گوید: «تاکنون تصور می‌شد که شکافتن چوب فقط توسط انسان‌های امروزی انجام می‌شده است.

چوب صنوبر و کاج که به احتمال زیاد از درختانی که بر روی کوهی حداقل دو یا سه کیلومتر دورتر از محل کشف قطع شده بودند به دست آمده‌اند.

علاوه بر سلاح، مجموعه شامل ۳۵ شی نوک تیز و گرد بود که به احتمال زیاد در فعالیت‌های خانگی مانند سوراخ کردن و صاف کردن پوست استفاده می‌شد. آنمیکه میلکز، یک انسان شناس از دانشگاه ریدینگ که در این پروژه همکاری داشت، گفت: «همه آن‌ها از صنوبر و کاج تشکیل شده‌اند. چوب‌هایی که هم سخت و هم انعطاف‌پذیر هستند.»

از آنجایی که درختان صنوبر و کاج در سایت در دسترس نبوده‌اند، تیم تحقیقات به این نتیجه رسیدند که درختان بر روی کوهی در دو یا سه کیلومتر و یا حتی دورتر قطع شده‌اند. بررسی دقیق نیزه‌ها نشان داد که انسان‌های در عصر سنگ پروژه‌های نجاری خود را با دقت برنامه‌ریزی می‌کردند و از یک نظم خاص پیروی می‌کردند؛ پوست را جدا کنید، شاخه‌ها را بردارید، سر نیزه را تیز کنید، چوب را در آتش سخت کنید.

دکتر لدر گفت: «ابزار‌های چوبی از پیچیدگی فناوری بالاتری نسبت به ابزار‌های سنگی آن دوران برخوردار بودند.»

شاید شگفت‌انگیزترین کشف این باشد که برخی از نوک نیزه‌ها پس از شکستن یا کند شدن مجدداً تیز شده‌اند و برخی از سلاح‌های شکسته و خرد شده، صیقل داده شده و تغییر کاربری داده‌اند. تمام نیزه‌ها به جز یکی از آن‌ها، از تنه درختان صنوبر تراشیده شده و مانند نیزه‌های مدرن شکل داده شده‌اند و مرکز ثقل آن‌ها نیز در وسط ساقه قرار گرفته است.